“La pasta à la carrittèra”
Lì Francìsi,anticamènti,crirènnu chì l’àgghia fussi vilènu
‘nnì la spirèru à niàtri e n’inchèru à tutti lu macasènu
lu Siciliànu pòviru si, ma spertu pi natùra
sì ricivì l’àgghia e si ‘nnì fici ‘nà cultùra.
Èranu tempi duri e tristi, dunni dì tuttu si patìa
c’èra misèria, suffirènzi e dì fami si murìa
e quànnu un ‘ggniòrnu si fici di la fami patruniàri
ùn pòviru carrittèri cunn’avìa dì chì manciàri
mischìnu sì truvà ‘ntà là cucìna à rastuliàri
dù pumaròra,‘nnà testa r’àgghia e si misi à cucinàri.
Spirimintò ùn piàttu sapurìtu ginuìnu e tùttu naturàli
chì di colpu addivintà in assolùtu lù piàttu regionàli.
Nasci accussì pì puru casu la pasta à la carrittèra
e ora tutta la genti pi manciàlla si metti ‘nfilèra.
Nun ci voli pròpriu nenti, cincu minùti pi priparàlla
lù tempu chì lu vùgghiu quaqquariànnu veni à galla
sì ‘ccì cala spaghètti ò Jolànda ‘rrìccia di un sulu latu
e ‘ssì,si voli lu toccu dì maìstru,lu maccarrùnì busiàtu.
Mentri s’aspètta e mi raccumànnu, la cuttùra
sghìddra, sghìddra, si pripàra la conza all’ura all’ura
si tàgghianu pumaròra‘rrussi,duri,è ‘ccù lu pizzitèddru
si spìcchia l’àgghia e ‘ssì pista ‘ntà lu murtarèddru
ògghiu e pecorìnu abbunnàtu,spezzi,sàli quàntu ’bbàsta
‘nà bèddra manàta di basiricò friscu e sì conza la pasta.
È accussì gustùsa, sapurìta, china di culuri, profumàta
chi smovi lu pitìttu, e la vògghia di fari scampagnàta.
S’accumpàgna cù lu vinùzzu ‘bbònu sfusu di cantìna
cù la sosìzza arrustùta ò trigghiulèddra fritta cù la farìna.
Nun c’è cristiànu chi nun veni di lu cuntinènti
chi manciànnu sta pasta nun perdi li sintimènti
iddru pritènni la ricètta e di naùtru piàttu fa lu bissi
crirènnu, chi facènnula à lu so paìsi,la stessa ci vinìssi.
Unn’è accussì,unn’è à tutti li paìsi,chi sta pasta si pò fari
chissu,è sulu un piàttu nostru, picchì lu vosi lu Signùri
chi ‘nnì fici la terra arsa e lu suli ‘nfucàtu
l’òghhiu bònu,lu pumaròru ruci e lu basiricò profumàtu.
Mi fa ràbbia assài chi li picciòtti pèrsiru sti tradiziòni
e cù stu piàttu trasèru tutti ‘ntà ‘nà granni cunfusiòni.
Ci mèttinu tanti di ‘ddrì fissarìi e di ‘mpustùri
chi nun si sapi si chiamàlla la pasta di li muratùri
‘ccì mèttinu lù pilàtu,mènnuli,tunnu,nuci, nà vera tiritèra
ma la pasta cù l’àgghia è sula ùna. A la carrittera.
di Salvatore Bruno
lu Siciliànu pòviru si, ma spertu pi natùra
sì ricivì l’àgghia e si ‘nnì fici ‘nà cultùra.
Èranu tempi duri e tristi, dunni dì tuttu si patìa
c’èra misèria, suffirènzi e dì fami si murìa
e quànnu un ‘ggniòrnu si fici di la fami patruniàri
ùn pòviru carrittèri cunn’avìa dì chì manciàri
mischìnu sì truvà ‘ntà là cucìna à rastuliàri
dù pumaròra,‘nnà testa r’àgghia e si misi à cucinàri.
Spirimintò ùn piàttu sapurìtu ginuìnu e tùttu naturàli
chì di colpu addivintà in assolùtu lù piàttu regionàli.
Nasci accussì pì puru casu la pasta à la carrittèra
e ora tutta la genti pi manciàlla si metti ‘nfilèra.
Nun ci voli pròpriu nenti, cincu minùti pi priparàlla
lù tempu chì lu vùgghiu quaqquariànnu veni à galla
sì ‘ccì cala spaghètti ò Jolànda ‘rrìccia di un sulu latu
e ‘ssì,si voli lu toccu dì maìstru,lu maccarrùnì busiàtu.
Mentri s’aspètta e mi raccumànnu, la cuttùra
sghìddra, sghìddra, si pripàra la conza all’ura all’ura
si tàgghianu pumaròra‘rrussi,duri,è ‘ccù lu pizzitèddru
si spìcchia l’àgghia e ‘ssì pista ‘ntà lu murtarèddru
ògghiu e pecorìnu abbunnàtu,spezzi,sàli quàntu ’bbàsta
‘nà bèddra manàta di basiricò friscu e sì conza la pasta.
È accussì gustùsa, sapurìta, china di culuri, profumàta
chi smovi lu pitìttu, e la vògghia di fari scampagnàta.
S’accumpàgna cù lu vinùzzu ‘bbònu sfusu di cantìna
cù la sosìzza arrustùta ò trigghiulèddra fritta cù la farìna.
Nun c’è cristiànu chi nun veni di lu cuntinènti
chi manciànnu sta pasta nun perdi li sintimènti
iddru pritènni la ricètta e di naùtru piàttu fa lu bissi
crirènnu, chi facènnula à lu so paìsi,la stessa ci vinìssi.
Unn’è accussì,unn’è à tutti li paìsi,chi sta pasta si pò fari
chissu,è sulu un piàttu nostru, picchì lu vosi lu Signùri
chi ‘nnì fici la terra arsa e lu suli ‘nfucàtu
l’òghhiu bònu,lu pumaròru ruci e lu basiricò profumàtu.
Mi fa ràbbia assài chi li picciòtti pèrsiru sti tradiziòni
e cù stu piàttu trasèru tutti ‘ntà ‘nà granni cunfusiòni.
Ci mèttinu tanti di ‘ddrì fissarìi e di ‘mpustùri
chi nun si sapi si chiamàlla la pasta di li muratùri
‘ccì mèttinu lù pilàtu,mènnuli,tunnu,nuci, nà vera tiritèra
ma la pasta cù l’àgghia è sula ùna. A la carrittera.
di Salvatore Bruno
Nessun commento:
Posta un commento